Jaargang 39 nr. 2, februari 2024
Niehof_1536x1042.jpeg) ‘t Zoaltje van ‘t Hervormd Centrum, stoef bie Sunt Bartholomeus zien olle kèrk, was al nuver vol. Wie kreegn bie deur votdoadelk ‘n kop vol kovvie – ‘n plak echte Grunneger kouk, vanzulf mit iegelswienspek, heurde d’r ien pauze bie – en Kees stelde mie evm veur aan de veurzitter van ‘t bestuur, om reden, ik was ja ‘n vrumde eendvogel op ‘t nust, moar ook aan de spreker van mirreg, Jan Olthof. Wie warn votdoadelk in ain joar. Jan dee ‘t zulfde veur zien stoet as ik, hai was ook köster west, weliswoar ien Vraislaand, mor wie harn ja ‘t zulfde affeer. In eerste dail van mirreg har Jan ‘n lezen over ‘t leven van juvver Sien en vanzulf over ‘t nije bouk dat hai over heur schreven har. Hai har der alderdeegs ploatjes bij oet zo’n nijmoodse toverlanteern. ‘t Bestuur har ook zörgt veur meziek mit ‘t streektoal trio MagWel oet Middelsom, twij manlu en ain hail nuver wicht. Zai zongen laidjes ien ’t Grunnegs over ’t Grunnegerlaand, over laifde, jeugdherinnerns en assmis ook ‘n laidje van Ede Staal, alderdeegs over de hoaven van Delfsiel. “ De TM47 was ook op weg noar hoes en schipper stak zien haand op, vanoavend bi-ve thoes. “ Dei schiere laidjes zettn joe bie tiedn de nopkes op ‘t vèl. Ien twijde dail van mirreg las Jan ‘n poar verhoalen veur oet bundel verzoamelde verhoalen van Sien Jensema “ Oet ’t laand van de olle wieren “. Houdje – wichter. “ Ien ’t allerleste hoeske op Singel – doar wonen bai ol wichter, moar ze doun aal ien gain joaren ’t houdjemoaken meer. Op ’n zummeroavend – dou is ’t gebeurd – veul is der dou gebeurd. ’t Is ’n godswonder dat nait ’t haile loug ’n dag noa tied van hoaver tot gort wis, wat ’t er veurvallen was.” Ien “ Getuugen “ gaait ‘t over schoumoaker Flik, dei sunt joar en dag veur ’t glaas zat zien leer oet ’n kander te snieden en ’t weer as schounen en stevels ien ’n kander te sloagen. Moar …. as Wilm Kruud ien jachtwaide teegnover begon te bandiezn en mit zien aams begon te speern, den mos schoumoaker Flik getuugn bie ’n brulòf. Dat ging aal goud tot op ’n dag hom de kop roeg wer en hai bèlkte : “ Oaltje, mien trouwpak “ En dou ….. ’t Gerucht Griet ston midden op grin’weg, mit soepenbrijkoem ien haand. As ze heur der hèn poot hadden, haar ze nait stiever en stiller stoan kend, as ze nou dee. En wel zol ’t nait zoo goan wezen as Griet ? Haar soepenbrijkerel nait net vout weer op tree had en zien ol kid mit tets tegen de billen aansloagen, dou e tegen postlooper raip : “Thooms het hom ophongen !” “Joa wis?” raip postlooper weerom. ’t Duurde moar eevmpies of hail ’t loug wis d’r van. Dou Kneels mit zien soepenkaar op ’t end van dei zoaterdag op hoes aanging kreeg e ’n braanderge locht ien neus, krek of ’t aanbraande mous was. Zeker ain of aander reuderkoar dei heur tied verproat har. Zien Oalt ? Kneels snee de zwaarde kanten van zien zwienribkes oaf, moar smeet noa ’n poar happen vörk deel. Vrouwlu, ze mòuten der wezen … Moar har Thooms hom nou ophongen ? ’n Schiere nommerdag, wie harn oans slim vernuverd. ’t Was hoast ien twijduustern dou wie weeromrais aanveerden en wie noa ’n venneweegs bie ’t hoes kwamen woar as Kees zien bongeljoaren deurbrocht har. ’t Kon minder. Proaterij onderweegns genog. Over dei twij kerels en dat aine wicht, dei zo aibels mooi zongn haarn. En veur wie d’r op verdocht wazzen har we ’n Daam al weer achter oans en brilden de eerste kroanen van Delfziel oans tou. Hou zong Ede dat ook al weer : “ De zun glee langzoam onder, asof e ien ’t wotter viel. En ale meeuwen zongen wie goan weer noar Delfsiel “. Mien stamppot mous smouk mie meroakel ! (naander moal wieder) Foto: Boerderij Niehof, Stedum, A.J. van der Wal, Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed, 1 maart 1969 | ||
| terug | ||