Jaargang 39 nr. 9, september 2024
 In het Koninkrijk van God draait het allereerst om barmhartigheid en medemenselijkheid. Die niet altijd stroken met ons gevoel van rechtvaardigheid. Wij vinden het niet eerlijk dat de laatsten net zoveel krijgen als de eersten. God gunt ieder mens het beste. Ondertussen klinkt in deze gelijkenis ook een uitnodiging: je kunt elk uur aanhaken bij het werk in de wijngaard. De wijngaard is niet zomaar een werkplek. In het oude testament wordt het woord ‘wijngaard’ ook wel voor het volk Israël gebruikt zoals in Jesaja 5. God is hier de wijngaardenier die er goed voor zorgt. En er alles aan doet om de wijngaard goede vruchten te laten voortbrengen. Hij verwachtte heel veel van zijn wijngaard, maar die bracht slechts wrange vruchten voort. De mensen lukte het niet om er samen een tuin van te maken, waar het voor ieder goed toeven is. Het koninkrijk van God Vele honderden jaren na Jesaja was er nog weinig veranderd. In de tijd van Jezus ging het er niet veel beter aan toe dan in de eeuwen daarvoor. De wijngaard van de Heer was nog lang niet tot wasdom gekomen. Daarom (s)preekt Jezus over het Koninkrijk van God in termen van een wijngaard als een plaats waar mensen samenwerken om goede vruchten voort te brengen. En Hij gelooft erin dat ze dat kunnen! Toen en nu. Daarom is ‘Leven in het licht van Gods Koninkrijk’ ook zo’n actueel thema. Dit betreft een koninkrijk dat er alleen komt als mensen er samen in geloven en aan werken. De kerk is de plek waar we dit oefenen. In de kerk blijven we geloven, hopen en liefhebben ook al zien en horen we dagelijks het tegendeel hiervan. In de kerk blijven wij erop vertrouwen dat het goede het kwade overwint. Blijven we bidden om God ontferming voor de nood in de wereld en blijven we barmhartigheid betonen. Maar dat is niet wat bij deze tijdsgeest past. Wij proeven in de kerk van de vreemdheid van het koninkrijk van God, want dit staat dwars op de koninkrijken die opgericht worden in deze wereld. Tegelijkertijd breekt die vreemdheid, dat tegendraadse Evangelie wat in de kerk verkondigd wordt, de weg open naar God en naar elkaar. Waardoor het hemelse licht van zijn koninkrijk nu al over onze werkelijkheid valt. Wat het lichter en mooier maakt. Als nieuw! Iedere tijd vraagt een nieuw elan om het licht van het Koninkrijk van God over deze wereld te laten schijnen. Onze tijd vraagt verantwoordelijkheid voor de medemens, voor de schepping, voor ons samenleven. Een te grote opdracht?! Wel voor ons als individu. In ons eentje kunnen we dit niet. De huidige crisissen, oorlogen, verwijdering tussen mensen, kunnen ons moedeloos maken. Omdat het ons maar niet lukt om er het beste van te maken. Soms lijkt het wel alsof alleen het slechtste in de mens boven komt drijven. Waardoor het zicht op het hemels licht van Gods Koninkrijk achter de horizon verdwijnt. We voelen ons alleen staan. Wij missen de verbondenheid met anderen als het gaat om het delen van idealen, van het geloof, van een manier van leven dat niet voldoet aan de eisen van deze tijd. En toch… Er is hoop! Dat wij, met elkaar, met nieuw elan het leven vormgeven, ja zelfs vieren. Goddank wordt niet alles kapot getrapt en afgebroken in de wijngaard van de Heer. Zelf ervoer ik dit tijdens de Olympische Spelen. Ik ben een liefhebber van sport. Om zelf te doen en om naar te kijken. Nu was ik best huiverig voor ongeregeldheden of zelfs een aanslag in Parijs. Want zoveel sporters, vrijwilligers en toeschouwers bij elkaar uit verschillende werelddelen met andere - soms tegenstrijdige - gewoonten, politieke opvattingen en religieuze overtuigingen: als dat maar goed gaat?! En het ging goed. De sporters werden stuk voor stuk uitbundig aangemoedigd en ook de solidariteit onder de sporters zelf was groot. Het leek wel Pinksteren: mensen verstonden elkaar, gunden elkaar het beste, stonden in vuur en vlam waardoor met nieuw elan grenzen werden overschreden en bruggen gebouwd. Ik weet het…, dit is niet blijvend. Maar wel een nieuw begin van hoe het ook kan!  En daar wil ik in blijven geloven. Met Gods Koninkrijk voor ogen. En ieder wordt uitgedaagd, mensen binnen en buiten de muren van de kerk, om mee te helpen van deze wereld een bloeiende tuin te maken van vrede en recht. Zodat hoop hervonden wordt, de liefde opbloeit en de vrede daagt. | ||
| terug | ||